cümle’ alem içinde
belirtisiz bir nesne..


bakmak ve görmek arasında sıkışıp kaldığımda
küçük harfler yürütüyorum
kaldırımlarda


sensörlü bir kapının duyarlılığı karşısında gözlerim yaşarırken
kalabalığın atadığı insan kılıklı numunenin o metalik sesiyle
danışma ile masa arasına mıhlanıp
"buyurun
nasıl yardımcı olabilirim"


mobese gözlü kadının hiçliğe zoom yapan
bakışları altında

- gerek yok, koridorun sonunda’

birkaç adım atar atmaz aynı ses
başka bir hiçe
yardım ediyor
robot diliyle..


aklını telefona
kulağını kabloya
kalbini sanala teslim eden canlı ikonlarla yan yana


karşımda beliren dev ekranda büyük harfler
ışığa bürünüp
indirimden bahsederken
hiyeroglif lisanla tercüme ediyorum


ve kimsenin umurunda olmamanın hazzını
tek başıma yaşıyorum

cümle alem içinde
alemin cümlesine

der demez,

noktası üstünden kayıp düşen virgül görüyorum

pardon
bu sizin mi ?!


göz göze gelen üç nokta
oynamaya başlıyor
sessizliğin sinir ucuyla


bakmak ve görmek arasından tüyüyorum hemen
gülüşüm ikon
varlığım rumuz
alt tiresiyle birlikte


yangın camını kırıp
basıyorum düğmeye


büyük harflerle koşup
kozmik odada alıyorum soluğu


tüm kayıtları siliyorum sonra
şehrin göz yutan belleğinden


ama ne vakit U yazsam
dönüş çıkıyor görselde


Z yazsam
tırnak izin


sussam düşer mi bilmem
noktası çıkan ateşin