KUYU YALNIZLIĞI
Kuyu yalnızlığına aralanır
Her sabah gözlerim
Yaşadıklarım kadardır derinliği
Korktuğum kadardır karanlığı
Küçük bir fısıltıyla içine çeker
Günün başıboş saatleri

Konuştuğum her kelime
Duvardan duvara çarpar seslerini
Her es tiz bir çığlığa dönüşür
Çarptıkça yankılanır, yankılandıkça
Sağır eder kulaklarımı

Yutkunduğum her suskunluk,
Beynime bir çeltik atar
Hatırlanmaya kurulmuş saat gibi
Konuşamadıklarım
Yeşil bir salya kusar
Duvardaki çatlaklardan

Gökyüzüne her baktığımda
Bir ışık arayışında
Çürümüş ipler sarkıtır bana yaşam
Tuttukça elimde kalır
Ve ben her defasında yeniden düşerim
Kuyu yalnızlığıma

Doymak bilmeyen aç bir hayvan gibidir
Kuyu yalnızlığım
Gözyaşlarımla beslenir
Beslendikçe büyür,
Büyüdükçe kaplar tüm dünyamı

Hayatımın orta yerine düşer
Düştükçe derinleşir
Sustukça çığlıklaşır
Korktukça zindanlaşır
Kuyu yalnızlığım…