Ağlarım gülemem bu geçen ömre,
Fanidir bilirim Güneşle Zühre,
Baharda beklerken topraklar cemre,
Ağlarım gülemem geçen bu ömre.

Fanilik korkusu eser derinden.
Bulutlar eksilmez dertli serimden.
Kalbim şikest olmuş birkaç yerinden.
Ağlarım gülemem kaçan bu ömre.

Beyhudedir artık tesellilerim.
Bağrıma basarım boştur ellerim,
Solmuş ve kokusuz bahar güllerim.
Ağlarım sararıp solan bu ömre.

Teselli arar kalp, yağar efkârı,
Maziye baksa da kalmamış kârı,
Sarsıyor bedeni berzah rüzgârı,
Ağlarım mezara düşen bu ömre

Gözlerim her daim bir sabah bekler,
Çürüyen bedenim hala emekler,
Hayalimi süsler olmaz dilekler,
Ağlarım mazimde Ruşen bu ömre.

Ümitsiz bir çağa dayandı zaman,
Sıkar can evini her yer her mekân,
Bir yük misalidir omuzdaki can,
Ağlarım devirler aşan bu ömre.

Bir müjde beklerim Yüce Mevla’dan,
Bizi zayi etmez bizi yaradan,
İnsanlık âlidir, değil sıradan,
Ağlarım haddini aşan bu ömre.

Uçuşur Rahmetin engin huzmesi,
Yeşertir ölüyü aşkın esmesi,
Kuşatır bir bahar canlı herkesi,
Ağlarım, ümitle coşan bu ömre.

Şiir Atila Yalçınkaya