Gözlerinle başladı resim...
Gözlerin...
kapatsan gece,
açsan
vakitsiz sabahların müsebbibi ...
Kimlere verdim seni
kimlerden aldım geri...
Ah! bilsen, nasıl bir esindi,bu resimde gözlerin ...
…

Gözlerinle başladı resim,
üstüne kaş çizdim, bu da kusuru olsun dedim.
Sonra kocaman bir kalp, ki beni çok sevsin.
Fakat kalbin maksadını aştı,
öyle,
benden çok uzağa kaçtı…

Bir boy çizdim, bir de pos...
Bir de dilek tuttuydum; ki hiç yalan söylemeyesin ...
Ay ışığı şahitti geceye, bir de rüzgar
yaban otlar ritm tuttular rüzgara.
Hayra alamet değildi, gece vakti bu konuklar…
Işık vuruyor kuru otların hışırtısına,
sustuk hepimiz
hüzünlü ıslığın şarkısına.
Kederliydi ama güzeldi…
…
Şahitlerin huzurunda, dağın başında
yemin etti yalanlar,
iyi günde VE kötü günde
bizi terketmeyeceğine...

Ay ışığı ve rüzgar şahitti,
döndü , dolaştı yalanlar
resimdeki adamın diline yapıştı...
Gözlerinle başlamıştı resim.
Oysa;
Ne güzeldi gözlerin…

Hafifletici hiç bir sebep yok,
masumiyetin taammüden öldürülmesine
ve bir aşkın bir geceye gömülmesine...
Rüzgar bağırıyordu,
konuşuyordun sen.
Rüzgar esiyordu
konuşuyordun sen
Rüzgar
sustu.
Sesi kısılıncaya kadar
sustu
rüzgar…
…
Ve terk etti geceyi ay ışığı.
Ay ışığı
sustu…
Gecenin karanlığı ve otların sarısıydı artık resim,
gece ağırdı, gece keder.
Gece sustu.
Gece
sabaha kadar...

…

Bu resim burada biter...
Bocalamadı ellerim,
Çıktı dışarı, ağladı biraz
Ve nihayet, verdi kararını; bitmeliydi...

Ten rengi boya istedi fırça, bir parça
kapattı gözlerini usulca
altına kalın, siyah bir kavisli çizgi,
çizginin eteklerinde amansız kirpiklerin
gözlerinle bitti resim...

Yer: rüzgar
Gök: ay ışığı
Mevzu: gözlerindi...