Ölümü hiç bu kadar düşünmezdim eskiden,
Umurumda olmazdı ne gelen ne de giden.
Tükenişler başladı alıngan oldu ruhum;
Yürürken yoruluyor içinden yorgun beden.

Eskiden, sevdiğime sevdiğimi söylemek,
Hoş gelirdi gönlümü hasretiyle paylamak.
Umutsuzluk mu sebep aşkta tükenişlere?
Ölmekten daha zordur seven gönlü eylemek.

Meydanlar bırakılmış, paraya tapanlara;
Mazlumun sofrasından ekmeği kapanlara;
Tükenişte midir ki delikanlı isyanlar?
Kimse tepki vermiyor yanlışa sapanlara.

Ufkumuzu bulutlar sardıkça birer birer,
Güneş mi kararıyor yol karanlığa gider.
Duvarları çatlamış milli değerlerimin
O sımsıcak yuvaya şimdi soğukluk girer.

Coşari zaman zaman teklese de motorun,
Dostlar serzenişteler: “Nedir ölümle zorun?”
İsyan kötü gidişe, ya da tükenişlere;
Neye yoracaksanız varın siz ona yorun.

İbrahim COŞAR