BİR DOKUNUŞ . . . (577)

Bir dokunuş söz bu, akışa bakın.
Şu dünya hayatı koş gibi geçti.
Zamanki bu zaman uzaklar yakın.
Bir uçum mesafe kuş gibi geçti.

Baharı görmeden güze gelmeden.
Yaz ayları nedir güneş bilmeden.
Bir tek kışı bilip onla gülmeden.
Dört mevsimin dördü kış gibi geçti.

Öncelik bahara yaza yönelir.
Açan tomurcuklar gül oluverir.
Ağaç dallarında filiz boy verir.
Beklentiler bile boş gibi geçti.

Mevsim dışında mı hayat güncesi.
Zamana hükümsüz dilin hecesi.
Gündüzü var ise, var ki, gecesi.
Aydınlık günleri loş gibi geçti.

Zamanın içinde bir zerre gibi.
Sanırlar dünyanın insan sahibi.
Varsa belli değil var mı naibi.
Coşku ve ağlayış hoş gibi geçti.

Sömürü düzeni morarmış dünya.
Dinsel olgularla kararmış dünya.
Hurafe din olmuş tarikat bu ya.
Ölümler ecelsiz düş gibi geçti.

Bu Zayi Ozan’ın serzenişiydi.
Çağdaş bir dünyayı özleyişiydi.
Umut dedi durdu, bekleyişiydi.
Hayat bu ya gözler yaş gibi geçti.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ordu, 23/02/2019 Cumartesi
Yayın : 09/03/2019 Cumartesi
www.edebiyatdefteri.com/siir/1221061/