Adet olmuş, giderken, gözlerini çevirip
"Gitme, kal de" der gibi, sessiz bir nazâr olur,
Başını bir tarafa doğru hafif devirip
Acı bir tebessümü, son bir bergüzâr olur...

Giden gider, uzakta hazin bir tiren sesi,
Kalan; kapısı açık, metruk bir kuş kafesi...
Sanki biten sevdânın mecalsiz son nefesi
Kaybedilmiş savaştan sonraki hazâr olur...

Sevdâ; asırlar boyu yazılmış bin bir destan,
Sevenler, bu destânı yaşayan birer metan...
Aşk, birlikte; rengârenk güller açan gülistan,
Firakta; vurgun yemiş, kuru gülizâr olur...

Ayrılığın ateşi gönüllerde tütünce,
Artık, güneş her akşam, bu hasretle batınca,
Bütün pembe hayâller, tüm ümitler bitince
Aşkı yaşayan gönül, o aşka mezâr olur...

Gurur ya da kıskançlık, sonunda biri gider.
Sevdâyı destan yapan, zaten bu zâlim kader...
Kader, inanmayanı, mutlak perişan eder,
Her vedanın sonunda kalan âh-u zâr olur...

Küsmek, dertlenmek neden, bilinmez gibi güya,
Yazık olur hayata, zaten kısa bir rüyâ...
Bir gün ne sevdâ kalır, ne Mecnun, ne de Leylâ
Hepsi, kara toprakta bir süs, çemenzâr olur....

Ünal Beşkese
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::..
nazar............: bakış
bergüzar........:hatıra, armağan
hazar.............: barış, sulh
âh-u zar.......: âh etmek, ağlamak, inlemek
çemenzar...... çayır, çimen, yeşillik