Kırılmış sokak lambasıyım;
İçim bile aydınlanmıyor,
Nereden geliyor ateşim, bilmiyorum.
Dört ayaklı sandalyeler,
Tabureler taşımıyor beni,
Ağırım dünya için,
Kaldırım taşları bile çatlıyor altımda,
Eriyor tuğlalar,
Fayanslar tuzla buz,
Ayaklarım nasıl hâla taşıyor beni,
Şaşıyorum!
Kaldırıp atamıyorum, içimdeki çöplerle,
Dışımdaki leşten kılıfa söylene söylene,
Kandırıp susamıyorum da her şeye,
Alttan ala ala, bitirdim,
Alttan alınacak bir şey kalmayınca,
Kendimden çaldım, kendimden eksilttim,
Kullanma, kullanılma, kul köle olma tarihim, çoktan geçmiş,
Bile, göre, anlaya, katlana katlana kendimi eskittim,
Herkesten önce kendimi terk ettim,
Devrandan, dünyadan, zamandan, kalü beladan önce,
İlk önce, ben çark ettim!
Altımda, nasıl rahat dursaydı toprak,
Nasıl kurumayacaktı baktığım çiçekler,
Dokunduğum binlerce yaprak,
Nasıl dolmayacak, dolupta taşmayacaktı dereler,
Nehirler, denizler, okyanuslar,
Minnacık bardaklar,
Bilirim, bilirken gözlerim, benden alâ korkak arar.
Şimdi nasıl aydınlanacak,
Bana kainatın ateşi gelse bile, sokak,
Şimdi nasıl duracaktı altımda tabureler,
Şimdi nasıl kırılmasın bu kalem,
Şimdi etrafım nasıl dursaydı sağlam,
Şimdi beni uyutacak tek sebep, ölümüm varlığıysa,
Ve şimdi uzaklardaysa halâ,
Nasıl, nasıl, nasıl?