Evet arkadaşım;
suçlu benim!
İklim dışı,
mevsim normallerinin üstünde sevdim
seni.
Ben sana "canımın içi ol" demiştim.
Canımın acısı,
ömrümün,
yüreğimin sancısı değil.
Yine de hayat bu!
Olur ya, bir gün
yalnızlığın ayazında
tek başına kaldığında,
üşüyen duyğularına çiy’ler yağdığında
gülüşümde ısıtmam için kalbini,
al şimdi beni, sevgimi
en güzel yerinde,
göğüs kafesinde
itinayla sakla.
Ama şunu da unutma:
Bu kırdığın,
senin
çeyizlik fincan takımın değil......,
kanımdı,
canımdı.
Yani,
içinde seni barındıran
benim kıymetlim
kalbim’di..
Hatırla:
"Zamana bırakalım" dedin!
Bıraktık!
Sanki;
"belki" demiştin bana.
Biliyorum,
ben "ihtimal"i bekledim
ısrarla,
hâlâ...
Biliyormusun?
Çerçevelettim
o dudaklarından büzülen
son tebessümü aklıma.
Sen,
yine de gelmedin.
Gözyaşlarımda kuruyan yokluğun
ölüm gibi bir şeydi de;
Ne tuhaf?
Bak:
Hiç kimse ölmedi be!

14/16:03:2015.