Gücüm yoktu;
Ne yaklaşmaya,
Ne uzaklaşmaya.
Dermanım kalmamıştı,
Ne teslim olup vurulmaya.
Ne kaçıp kurtulmaya,
Öylece bekliyordum,
En son bıraktığı yerde.
Ecel gibiydi biliyordum,
Çare yoktu düştüğüm derde.

Siz sanıyorsunuz ki,
Gidecek yerim vardı da,
Arsızlığımdan gitmedim.
Sanıyorsunuz ki,
Dizde derman vardı da,
İnadımdan bekledim.
Lakin muma dönmüştü bedenim,
İçim yandıkça eriyordum.
O aydınlığıma aldanırken,
Ben bitip tükeniyordum.
O doğruyu yaptım sanırken,
Ben yanlışımı özlüyordum.
Diyorsunuz ya o gitmiş;
Ve her şey bitmiş işte.
Aslında o giderek,
Sözde beni kurtarırken,
Ben hasretiyle ölüyordum.

Gücüm yoktu.
Ne merhamet dilemeye,
Ne al bu canı demeye.
Çünkü aşk benzemiyordu,
Ne serden geçmeye,
Ne can çekişmeye.
Bu öyle bir şeydi ki,
Dilerim kimsenin başına gelmeye.
İnanın aşk artık benzemiyor,
Çocukluğumuzdaki gibi sevmeye...
Küçük bir şans bile vermiyor,
Hem sevip hem sevilmeye.

Celal BAHAR