Elde değil yıkılıyor insan...
Sevip sevilmediğinde,
Değer verilmediğinde,
Hep karşısına çıktığı halde,
Bakıp görülmediğinde yıkılıyor.
Başı dumanlı dağ olsa,
Dört yanı çiçekli bağ olsa,
Cihana padişah olsa yıkılıyor...
Soruyorsun ya onca yıla rağmen,
Hasretin hala bitmedi mi,
Acın daha geçmedi mi diye.
Kolay değil...
Bir kere yıkıldı mı,
Kolay toparlanamıyor insan.
Parçaları etrafa dağıldı mı,
Tekrar bir olamıyor insan.
Keşke senin gibi olabilseydim.
Keşke bir gönülden çıkıp,
Başka gönüle girebilseydim.
Keşke önüme bakıp,
Maziyi unutabilseydim.
Lakin bunu da istemiyorum ki...
Sensiz hayatta mutlu olmak,
Ayağa kalkıp,
Başka yöne adım atmak,
Ya da bir yabancıyı,
Ömrüme katmak istemiyorum.
Bu yüzden yıkıldığım haldeyim.
Bu yüzden hala,
Kapıyı çekip gittiğin,
Beni terk ettiğin o yerdeyim.
O günden beri,
Beni bir kenara ittiğin,
Elveda dediğin,
Ve hiç sevmediğin evimizde,
Kaderimi beklemekteyim...

Celal BAHAR