Gecede içime düşen şiirlerden aşka düştüm.
Düşlerim kanadı ben ağladım.
Çıkmaz sokak olarak gördüğüm.
Bir kelebeğin kozasından çıkışıymış geç anladım.
Ne çok şey varmış doğru bildim saydığım.
Koca yalanmış sığındığım limanlar.

Kırık dökük hayatların tozpembe hayalleri,
Dilimi lal etmeye yeten o masum hayaller.
Yoksulun giyerken utanarak giydiği,
Şimdilerde moda olan yırtık paçalar gibi.
Öylesine mustarip öylesine bedbaht…

Geçmişe özlem duyarken,
Ne günün adamı ne de demin adamı olabiliyorum.
Bir sonbahar türküsü gelip oturuyor sol yanıma.
Yaprak döküyorum takvimden düşen sayfalar gibi.

Yasaklı ayinler gibi yüreğimdeki nağmeler.
La deyip de illallah demeye varmıyor gibi dilim.
Aşkın doğduğu sabahta geceye tutulmuş güneş.
Ay ilk kez görüyor güneşi, doğduğu gecede.
Ay etrafında raksa tutuluyor yıldızlar.
Aşk sarhoşluğuna tutulan semazenler gibi.

Gecede içime düşen şiirler zor bela geliyor dile.
Başlıyoruz hep birlikte ağlamaya.
Yaşayamadığımız güzel günlere…