Efkar yağdı yüreğime öylece,
Dilim diyemedi bir iki hece,
Bu kasvet hali mi.. öyle mi sence.
Yüreğimi efkar “sardı” bu gece.

Ağlayıp inledim halime bakıp,
Her bir gözyaşıma bir name takıp,
Gönül kandilimi nar ile yakıp,
Yüreğimi ateş “kardı” bu gece.

Hüzün çöktü bedenime usulca,
Baş eğdim gelene.. asil bir kulca.
Sevda nikâhından ayrılmış dulca,
Gönlümün yatağı “dardı” bu gece.

Toplayıp çıkardım fiillerimi,
Hayale uzattım boş ellerimi,
Bağrıma bastım ben tüm dertlerimi,
Buseyi dert bana, “verdi” bu gece.

Temaşaya durdum gönül aynamı,
Berzahla tartıya vurdum dünyamı,
İçime doluşmuş günahın gamı,
Vicdanım, nefsimi “yerdi” bu gece.

Canlandı çocukluk günlerim dahi,
Zebun dünya kalbe oturmuş sahi,
Bu günahla felah zordur Vallahi,
Akıl encamını “serdi” bu gece.

Sitemler kuşattı gönül hanemi,
Vuslata yandıkça buldu erdemi,
Özlemez mi insan, o mutlu demi,
Fikrim halden hale “döndü” bu gece.

Ağlarım, nalânım geçen bu ömre.
Dur diyecek var mı ölüm nam emre.
Yaşlanmış ruhuma beklerken cemre,
Bir hayal kalbimi “deldi” bu gece

Kasvetim dağıttı, gel diyen bir ses,
Kırıldı kilidim, dağıldı kafes,
Bir dost meclisinde aldığım nefes,
Fasıldan fasıla “sürdü” bu gece
Gülistandan gülü “derdi” bu gece.

Şiir.Atila Yalçınkaya
21/02/2012