geceleri sadece sen görüyorsun gözlerimdeki masmavi hüznü
ay bile gülümsüyor karanlığın kucağında
ben uyurken yıldızlar
gece lambam oluyor tavanın baş köşesine
yalnızlıktan çok korkuyorum
hele de güneş sessizce bohçasını toplayınca



oysa ki
annem her gece sesimden öpünce
ne güzel uyurdum sevgilim
özlemek de
sevmek de
bambaşkaydı o zamanlar



-annemin pamuk ellerinden öpmeyi
hiç bu kadar çok özlememiştim
annesizlikten delirmek üzereyim sevgilim-



incir ağacına dayasam sırtımı
sabah namazını edâ ettikten sonra
babam çıkıp gelir mi yine ellerinde yemişlerle
tıka basa baba şefkâtiyle doyar mı karnım



söyle sevgilim
gözümüzü bağlayıp kör’ebe oynasak
’sobe’ dese çocukluğumuz
saklambaç oynayan zamanı geri alabilir miyiz
yakan top gerçekten canımızı yakmadan



yahut
odama yağmur yağarken
leğene damlayan su sesine hasret
siyah önlüklü iki belikli kız olabilir miyim yeniden



âhhh sevgilim
parmak izlerimin uğultusunda
şimdi bu şiire kaç promil özlem sığar
ve taş basabilir miyiz bembeyaz sayfa açtığımız kalbimize



meselâ
acıyı katık yapıp gülüşlerimizin kenarına
ruh çağında sevmeyi öğrenebilir miyiz yeniden
söyle sevgilim
Allah aşkına söyle...







nagi han