Kurşuni s/ağır zamanda havanın
Düşürdüğüm kalemle yeniden başlamalı
Oysa eyvah unuttuğum
İflâh olmaz erimez yüreğim
Çoktan yazmaya başlamış beni
Köhne dünyamı sığdırmışken bir bavula
Parke taş kaldırımları yuttu İstanbul’un
Elimde kurşundan ağır kalemlerle

Kaydır yüzünü topraktan ki
Bakabilesin yapraklardan gökyüzüne
Kulağa eğilip ne yazayım deyince kalemim
Döndüm sırtımı kâğıda ve
Kaldırmadan başımı usulca dedim ki
Ondan başka her şeyi yaz
Hemide bıçak sırtı sözcüklerinle
Elimde kurşundan ağır kalemlerle

En ağırından bir uğraş edindim kendime
Ağardığında tan kelam evveli
Silinsin diye çapakları yüreklerin
Her daim sevgiye boğuyorum dünyayı
Kalemleri deli sansanız da siz
Toplayıp yüzünüzdeki kurşuni kederi
Sarıyorum gök kuşağına bedelsiz
Elimde kurşundan ağır kalemlerle

İkindi üstünden yürüyordu gün heceye
Yangın kokuyor şehrimin yarısı
Adresim soran kurşun kalemlerinizdi
Kâğıtsa sevdası berbat barut gibi
Kara geceye dönük harabe yüreğimle
Yüzüm döndüğümde kıbleye
Kubbeye vurulup şaşırandı yönüm
Elimde kurşundan ağır kalemlerle