gözlerimin bulutu kirpiklerimin saçaklarında donuk bir is
omuzlarımda bir yük ki, dünya ağırlığına denk düşüyor
kalbim bir demircinin ateş ocağında kızarmış
ve nasırlı ellerindeki çekiç darbelerinde şekillenmiş gibi
şimdi tutsan yüreğimden, yanar ellerin...

dilime raptiyelenmiş öfkelerimi zor kontrol ediyor beynim
az kaldı... yutkundukça içime akan bu kanda boğulacağım...

bir mağaranın nemli duvarları gibi kendime damlıyorum
terk edilmiş harabe bir koku var içimde
ölüm ekseninde adeta zikzak çiziyor ölüm meleği
yolunu şaşırmasa beni çabuk bulurdu...
isteyince ölmek olmuyor işte...

yüzüme siluetini çizen bir düşün yamacında
urganı boynuma takmış,
izi yüreğinde kalacak bir intiharı tasarlıyorum
sensiz ölmenin manası bile yok diye...
can çekişince de ölemiyorum...

içimin sol notası özlemin tellerine iniyor
hüzün kalesinden parça parça dökülüyorum
hangi enstrüman ne çalarsa çalsın, çıkardığı ses acı meyliyor
başkası değil...
beni, beni sen yıkarsın koyduğun musalla’da...

ah sevgili... nemli yaramın beklenen em’i...
şimdi yitik düşlerimin ücra köşelerinde
dizleri burnuna değmiş bir şizofren misali iki büklüm
serilmişim buz odalı beton duvarların arasına
ve bekliyorum üzerimi öter misin diye...

bu aşkın yükünden sıyırıp ruhumu sana bağışlıyorum
ömür saltanatının gönül bahçelerinde dilediğince gez
virane evimin duvarlarını yokluğunla ateşe veriyorum
yüreğini yurt bildiğim sen...
kundakta vurulmuş çocuk gibi sessiz kanıyorum...

ah sensizliğin bu Çin işkencesi...
ayrılığın gaz odalarında kalırken nefessiz
ölüm hissi gözlerine uzanmanın en güzel yolu oluyor
ki habersizim... bilemedim...
ben sende kendimi çoktan defn’etmişim...

Stockholm 03.02.2019 Yerel saat: 22:02