Vicdan Aforizmaları (2)




Benimdir yolcuların uğramadığı durak
Benimdir asumanın ağlamadığı kurak
Ben kahır sağnağının tükenmeyen oluğu
Ben nefes gülzarının hapsedilmiş soluğu
Ben kimse bulamayan tutturacak yasını
Ben toprak kabul etmez yapsam da nadasını
Ben kendi sinesinde hapsedilmiş boğulmuş
Heyhat ben varken nasıl bu dünya da doğulmuş?
Ne çiçekler yeşerir ne güneş doğar bende
Kim içimde ki nadan acep kim ağlar bende?
Yıllardır sokağımın başında ki deliye
Yalvarırım şu beni yanına alsın diye
Benden ürkerler diye kapıları açamam
İşgalde rıhtımlarım fizan’a da kaçamam
Ben kendime ırağım ben kendim bana mazi
Ruhumu şehid eden vicdanım artık gazi
Taş duvarlar kadar yok bu dünya da değerim
Üryan olsam utanmaz vücudum da ki derim
Ben bir hapis kaçkını ben boyun eğdi bana
Neyleyim ah-ü zarım vicdanım değdi bana
Fırlatıp atabilsem ayağımdan izleri
Bir damla terim düşse kirletir denizleri
Bir ölümlü kul gibi yaşayarak dünya da
Ona da varamayan son nefeslik rüya da!


k.a.gazioğlu