yüzün eskimeyen şehirdi
dudakların sevdanın başkenti
vapurlar uzaklaşırken rıhtımdan
iki defa mendil salla biten aşklara
göçebe tuvallere çizemem resmini giden sevgili

toz pembe hayaller eviydi evimiz
arnavut kaldırımlarda kumruların ötüşü
eteklerimde bahar yelleri
bahçemizde sevgiyle büyüyen kara sevdanın gülleri
göçebe tuvallere çizemem resmini giden sevgili

yitik kimliklerle çıktım hep sizden ey yenik sevdalar
hiçliğin uğultularıyla doluydu esrik limanlar
bir nar fidanı gibi kanadı içimde sana ulaşmayan vuslatlar
dorukların hep karlıydı üşüyen iç sesimde zemheri çığlıklar
göçebe tuvallere çizemem resmini giden sevgili

ince bir ışık sızıyor sevdanın kor kandillerinden
renk salkımı gökkuşağı kokunu getirecek
kumruların ötüşünde sevgiler vardı bir zamanlar
esaret zincirlerimi kırıp gelemedim size ıhlamur kokan baharlar
beyit beyit yaşadım seni kor hasretlerle içimdeki hür şiirlerde
göçebe tuvallere çizemem resmini giden sevgili

Ömriye KARATAŞ
19.01.2019