Akıl korkusu mu desem
Yürek korkusu mu
Alıp gidiyor benliğimi
Baba diye dilindeki güven duygusu

Olmuyor ki her zaman baban yanında
Oda etten kemikten bir canlı sonuçta
Kayıp gidiyor ellerinin arasından bedeni
Geriye kalan eşyalar,sesler,görüntüler
Birde son nefesine kadar aklının içinde
Yaşanmışlıktan kalan sahneler

Sen uyuyorsun ve ben seni seyrediyorum
Usulca alnından öpüp saçlarını okşuyorum
Evlat kokunu ruhuma doğru çekiyorum
Farkındayım sende beni arıyorsun yatakta
Bedenin yanaştırıyorsun babam kokusuna

Ne şanslıyız diyorum ikimizin yerine
Sen huzurla uyuyorsun babam var diye
Bende huzurla sevebiliyorum seni
Ülkemde Savaş yok diye

Sonra iş bireyselliğe dönüyor
Seni düşünüyorum
Tek çocuksun diye çok korkuyorum
Bizden sonra bu çocuk ne olacak diyorum
Sanki ölüm sırasını biliyorum da bunları düşünüyorum

Hastalansa yaşlansa kim bakacak
Eşiyle kavga etse kime gidecek
Üzülse derdini kime diyecek
Bir kardeşi olsa daha mı iyi olurdu
Kardeşi ona bakıcı olmak için mi dünyaya gelecek
Vesaire vesaire saymakla düşünmekle bitmiyor bile

Ama o kadar çok korku var ki dillendirilecek
Ama o kadar çok şükür var ki dua edilecek
Ama o kadar çok düşünce var ki düşünülecek

Yaşanılabilir bir iç bir de dış dünyan olsun karbeyazım
Tüm kötülükler dışarıda
Tüm güzellikler dünyalarının içinde olsun
Evlat ol
Günün birinde Anne ol
Şu hayatta ne olursan ol
Ama insan ol güzel kızım
İnsan ol ...