Can havli

Böyle günler de canımın havli iflas
Güneşe bakacak yüzü kalmamış insanların kararmaktan
Hem gülmeyi nicedir unuttum
Git gide uzaklaşıyorum dünyanızdan

Hercâi menekşeleriniz çürük
Begonvilleriniz kurumuş
Un ufak olmuş vazolarınız
İçi boş başaklara dönmüşsünüz
Zulümlerle yatıp kalkalı

Çocuklar tedirgin
Belli belirsiz ürkek ürkek adımlıyorlar
Oyunu bırak uyumayı unutmuşlar
Baba bu kadar mı özlenir
Gelsin diye rüyasına
Kuşluk vakti oturuyor
Babasının en son oturduğu sofasına
Kokusunu almak için
Ondan kalan bir çift tesbihin imame süsünde
Birinde misk diğerinde amber

Kalbinden beş vakit geçit yapan sızısı nüksedince
Eli ayağı buza kesen
Hem ısıtacak kimsesi kalmamışken
Dünya sizin olsun diyor
Yalvarırım dokunmayın ruhumun parmak izlerine

Yutkunarak baksamda ekmeğe güle
Gitmelerin yolu kapalı bizlere
Kapıya kilide çatıya neyse de
Kırıldım en çok aynalara
Hiç biri baktığım gibi bakmadı nedense bana
Ben ağlarken aksim gülüyordu aslında

Yunus Beypınar