unuttum mu ben seni
seni unuttum mu ben
evet; unuttum belki
Belki de kendimi uyuttum
seni kendimde unuttum...

unuttum bakışını
duruşunu unuttum
gülüşünü içimde uyuttum...

Adın neydi senin unuttum işte
Aklıma geldikçe, sordum kendime
Aldım kağıdı, kalemi elime
Astım geceyi yüreğime
Açtım pencereyi, ömrüme
Aradım seni, yüreğimi unuttuğum yerde
Adını sayıkladım her nefesimde
Ama bulamadım yine de...

sahi; neydi senin adın...

Özlem mi
hasret mi
yara mı
sızı mı
bilmiyorum...
Bana böylesi duygular yaşatan seni
unuttum mu
unutabildim mi sahi; bilmiyorum...
senle olan tüm anıları özlüyorum yine de
gittiğin için hiç affedemeyecek olsam bile
Neden böyle oldun
kalmayacaktın meğer
neden geldin
niye beni böyle yordun
niye şimdi yoksun
neden..!
beklemiyorum artık
yanlış anlama n`olur
bu sözlerim
biraz sitem dolu sâdece, evet;
Gelip, yüreğime girdiğin için
yıkıp-dağıttığın
Canımı yaktığın için
sonra fütursuzca çekip gittiğin için
yüreğimi umarsızlığa terkettiğin için
bunları unutabilir miyim
seni affedebilir miyim
b i l m i y o r u m...
bunu zaman gösterecek biliyorum
ama;
kırdın ya bir kere düşlerimi
ben daha, düşler miyim seni...
sanmıyorum...
her ne kadar
Seni kendimde unutmuş olsamda
ve hiç silemeyecek olsamda
bu yaptıklarını hatırlayıp
ne senden nefret etmek
ne de seni özlemek istiyordum
işte bu yüzden
kaçar oldum
Kendimden...
belki senden
belki sensizlikten...
bilmiyorum...
unuttum işte
unuttum belki de;
seni
çok mu, çok!
unutamadım belki de...
sorma işte...
boş ver gitsin...
senin
boşverip gittiğin gibi
bakma benim
boşveremeyişliğime
benim değer vermelerim
benim yüreğim
benim özlemlerim
benim sevmelerim böyledir işte
ben böyleyim
bakma sen bana
abartıyorum işte
konu sevmek olunca
konu sen olunca;
dayanamıyorum işte...
ne yapayım
tutamıyorum kendimi
satırlara sığamıyor
taşıyor yüreğim
içten içe
ince ince
sessizce
hislice
güzelce...
yüreğimden yüreğine eserce...
henüz yazılmamış bir şiir
bir roman,
bir hikayeydi bu belki de...
şimdilik;
yüreğimin
Unutulmuşlar
köşesinde...

sahi; neydi senin adın...