Bir ramazan akşamı,
Şehrin köhne köşesindeki,
Köhne bir üniversitenin,
Ufak ama bir o kadar işlek kantininde tanıştık biz seninle.
Gözlerindeki yeşillik,
Benziyordu gönlümdeki cennetin yeşil bahçelerine.
Hayatın;
Yansımasıydı hayatımın,
Odamın duvarında asılı olan küçük aynamdan
Sevinçlerin, yüzümde aniden beliren gamzelerim
Hüzünlerin yoklukta kaybolup giderken
Bir duvara yaslanıpta
Ağladığımda gözlerimden damlayan gözyaşlarımdı
Oysa ne kadar benziyorduk biz birbirimize
Ve...
Umutsuzluğu yaşarken
Kaçırdığım trenlerin arkasından bakarken
Ne kadar umutsuz olduğumu anlamıştım
Seni gönlümün birköşesine yerleştirirken.
Yerleştiğin yerde umudum,
Tekrar geçecek olan treni beklerken
Yaşadığım mutluluğum oldun sen.
Kardeşlik dedim ben sana
Hiçbir kimseyi sorgulamadım
Hiçbir kimseyi koymayı düşünmedim
Sana bu ismi,
Seni o köşeye koyarken...
Derken;
Saatler günleri, günler haftaları
Haftalar ayları kovaladı
Seni bedenimde yaşarken
Geçen zaman aktı gitti
Bitmek bilmeyen dertlerim silindi
Yüreğimin pas tutmuş köşesinden...
Yüreğim, mutluluğu yaşamaya başladı
Gönlümden bitmek bilmeyen
Mutluluk seferine hazır trenler
Hiç durmadan geçmeye başladı
Aşkın, dostluğun kardeşliğin poyraz rüzgarları
Esmeye başladı yaşadığım şehrin tepesinden
Derken; herkese umut olmaya başladı esen poyraz
Poyraz...
Poyraz dedin sen bana
Bilmem ama belki yüreğinde sakladığın dostluk rüzgarıydı
Belki de belinde tabancası olan,
Garip bir tetikçiydi bu poyraz..
Bu rüzgar sardı bedenimin dört bir tarafını
Ne çok sıcak ne de çok soğuk esmeye başladı
Hoş bir sıcaklık sardı bedenimi
Bu sıcaklık kavurdu beni
Kavururken;
İnsanların gerçek yüzlerini
Yalancı düşüncelerini yansıttı yüreğime
İnsanlar... İnsanlar çok yanlıştı...
Bunlaı bana kardeşliğimin poyraz rüzgarı anlattı
Ve şimdi...
Koşmak istiyorum
Yeni yelkenler açarak
Ufuklara açılmak istiyorum
Yanıma seni, kardeşliğimi
Gönlümün yeşil cennet bahçeleri gibi
Yeşil gözlerini alarak
Bu hayatı doyasıya yaşamak istiyorum...


Esat GEYVELİOĞLU