işgal edilmiş akşamların yedi kırlangıçıydık,
saat yedi dokuz nöbetleri başlayınca
cem karaca takliti yapardı topal namık
daha vakit var derdik, ama
yine de ağlardık.

şecerisi bozuk ayrılıklar düştüğünde kalbimize,
önce figaro necmiyi uğurladık,
tek kolunu aldı diyarına
diğeri yadigar kaldı mehlikaya.

ne renk olduğunu hatırlamasam da
karanfil sadeliğinde bakmıştı sahtiyan
şosesiz yollara haritasız çıktığı akşam,
ne gören oldu bir daha ne de duyan.

saymaya korkar olmuştum gidenleri
sürayya, hamzayı vurduğu zaman.

salacaktan yelken açıp, daha boğazı yarılamadan
çığlığı vururdu karşı kıyıya
asiyenin kör gözlerine, gönlüne
ağlayınca yetim ramazan.

şaşı nerimanı hiç saymıyorum dediğinde
bedbaht osman,
kız kulesinin bütün kandilleri sönmüştü
işte o an.

işgal edilmiş akşamların
yedi kırlangıçıydık,
her gidenin unuttuğu rüzgarla
cürüm kokan şehirden göç aldık.