Kavurtulmuş bir kalp,
Uykusundan uyanır gibi oldu…
Uyku ağır gelmiş olacak.
Bir gözünü zor açıyor,
Diğeri ise hiç açılmamış…
Sence kabus mu gördü dersin?
Seni görmüş olabileceğine hiç bu kadar sevinmemiş,
Bir zaman dilimi olabilir mi?

Bir sonbahar sabahı kulaklarının çınladığı oluyor.
Zaman neden şimdi sana anımsatsın ki!
Kaderde bu kadar uzun kalacağını kim tahmin edebilirdi!
Onu her gördüğünde,
Her baktığında en derin yaran sızlar dururdu…
Senin en derin yaran çoktan kavurulmamış mıydı?

Hayatında bir günü…
O birkaç dakikayı…
Öyle çok yaşamak istemişti ki!
İki kalbin de dilsiz olması…
Belki de bu, yaşama birlikte tutunmalarına yol açabilirdi,
Ne dersin?

Olmamalıydı...
Olmaması gerekliydi…

Günlerden bir gün,
Bir sonbahar kalbi, yaşayan bir kalp ile karşılaştı…
Yüzüne bakabilecek bir yüzü vardı oysa…
Kırsa bileğinde ki zincirini söküp atacak gücü…
Onun benliğine bakan bir yüreği ve umudu vardı…
Baksa sadece bir kez baksa bir kaç damla dökülecekti…

Bakmamayı seçti iki kalp…

Öyle bir gitti ki…
O an, Önce hangisi adım atacak diye bakakaldı!
Ve öyle bir bitti ki…
Birkaç zaman yürümeyi unuttular!

Her son bahar kalbi,
Bir umuda uyanmak için nefes aldı…
Kavurtulmuş kalpler ise,
Uyanmamak için bir ders…


Birşairmungan..
İzmir, 2017