Hayat bir su misalidir
Akar akar duruverir
Melek ölüm şerbetini
Bildirmeden sunuverir

Yolunu almış gidecek
Kimse dur diyemez ona
Bir kefen giyer sırtına
Sonra toprak oluverir

Kar toprak sarar teni
İki melek sorgular seni
Dünyada ki ettiklerini
Susan diller deyiverir

Aldanmış saray köşküne
Yanmış hep dünya aşkına
Hele bakın şu şaşkına
Hepsi ellerin oluverir

Hayatta iken der Allah
Dünya için yapmaz tamah
Komşu eder Resulullah
Orada mutlu ediverir

Dipten sarsılır temeller
Savuruverir esen yeller
Şakıyan o şirin diller
Lal olur da susuverir

Evvel coşup çağlar idi
Başı yüce dağlar idi
Sonra viran bağlar gibi
Bir hazana dönüverir

Hiç aldatmasın makamlar
Sana bol alkış tutanlar
İyi günde dost olanlar
Zor gününde kaçıverir

Kuş gibi darıya inme
İğreti atlara binme
Söylediğin sözden dönme
Sonra itibarın gidiverir

Şair İsmail’im der benden
Hiç gelmiyor göçüp giden
Bir bahane olur neden
Son nefesin veriverir.
02 Ocak 2004 İSMAİL DETSELİ