Yüreğim kor ateşte yanarken
Benliğim alevler içindeyken
Mücadele gücüm azalsa da
Yine de yılmıyorum
Herşeye rağmen
Zemheri ortasında baharlar devşiriyorum
Yangınlar içinden güller deriyorum...

Her ne kadar istemesem de
Hüzün vefalı bir dost olmuşken
Neşe sevinç kapatmışken penceresini
İnadına umudu salıyorum gökler ötesine
Gözyaşlarımı sağnak sağnak yağdırıp
Arkasından gökkuşağını çağırıyorum
Çocuklar gibi altından geçmek için
Koşuyorum büyük bir heyecanla..

Dünya denen handa
Rahat nefes almak için
Binbir türlü engelle uğraşırken
Çile dergahında terbiye dersi alıyorum
Yollar çakıl taşlarıyla dolu olsa da
Tek tek kaldırma telaşına giriyorum
Sabırla metanetle
Acının içinde huzuru arıyorum..

İnancımın gölgesinde
Kavrulsada içim
Serinliyorum aslında
Nardan nura koşuyorum
Belki de belki de yollar açılıyor bu sebepten
Kederim beni hüzün köprüsünden geçiriyor
Mutluluk vadisine götürmek için uğraşıyor..

Kimbilir
Bu gece nasıl bir sabaha hazırlık yapıyor
Bu kış bağrında ne baharlar taşıyor
Bu rüzgar hangi şerleri uçuruyor üzerimden
Bu sel hangi günahlarımı temizliyor
Hayat denen bu yolda
Kimbilir beni daha neler neler bekliyor..

Aslına bakılırsa
Yalnız da değilim bu yolda
Her ne kadar öyle gibi hissetsem de
Ortak payda gibi
Herkesi saran
Her yönüyle esir alan
İyisi kötüsü içiçe
Zalimi mazlumu yanyana
Şeytanı meleği görev başında
Bir hayat bu haddizatında..

Aslında bu hayat
Bir imbikten geçirmek ister gibi
Herkesi tek tek kolaçan ediyor
Sonsuzluğa uzanan yolda
Sadece kendisine düşen vazifeyi yapıyor
Yani bu devran böyle gelmiş
Böyle de gitmeye devam edecek gibi gözüküyor
En büyük iş de
Bu imtihan dehlizinde çırpınan
Biz ademoğullarına kalıyor..