Ne güzel gülüyorsun benim abim
Sen gülünce
Ferahlıyor kalbim
Sen gülünce
Dağılıp kül oluyor derdim
Sen gülünce
Artıyor yaşamaya hevesim

Erzurum’da
Beraberliğimizin son günleri
Yer
İbrahim Erkal sahnesi
Seyrettiğimiz son oyun
İsmi
"Bir delinin hatıra defteri"
On dakika boyunca
Uyumuştum kafamı koyup omzuna
Alkışlarla kendime gelmiştim sonra
Kulaklarımda hala o müthiş kahkaha

Veda yemeğinde
Genç, gülen yüzler masalarda
Işık ışıktı gözlerinin içi
Sevginin gücünü gördüm orda
Sabrın çelikten direncini
İnancın bükülmez bileğini

Bir ara ceketin cebinden çıkardın
Tatlı bir kız çocuğu resmi
“Bu benim torunum
Yüzünü görmediğim canım” dedin
Tittriyordu dudakların, ellerin

Yemeğin son saatleriydi
Ellerini masaya koydun
Ve kalktın ayağa
“Size dört şey öğütlüyorum gençler
Daima gülümseyin
İnsanları sevin
Gönül kırmayın
Ve kin tutmayın”

Tek tek sarıldın dostlarına
Sonra el salladın ve gittin
Geride dipsiz bir boşluk
Geride boynunu eğmiş kırılgan bir zambak
Geride suya hasret umutsuz toprak

Ne güzel gülüyorsun benim abim
Sen gülünce
Ferahlıyor kalbim