Hatırlar mısın nazlı yarim
Sonbahardaki toprak kokusunu
Hayat gibiydi insanın içine işleyen
Ya da gamzelerine düşen yağmur damlalarını
Ellerimde toplamak isterdim yere düşmeden
Yüzüme sürerdim hemen rengine boyanırım diye
Düşlerimde okşardım o narin ellerini bilemezsin
Hani gözlerinin altındaki sürmeler vardi ya
Ne kadar da çok özledim onları öpmeyi
Hele hele o kapkara gözlerine saatlerce bakmayı
Bitmesini istemezdim bana olan sıcacık tebessümünü
Ve de hala kulaklarimdan gitmeyen kar tanesi sesini
Bir de sana olan karşılığını bulamadığım sevgimi
Adına şiirler yazdığım türküler söylediğim yarim
Kulaklarında perde mi var duymamazlıktan gelirsin
Haykırıyorum ölene kadar istemesende
Gönlünde bana bir saniye bile yer vermesende
Nefret edip bana sabahlara dek beddualar etsende
Kendine yakıştıramayıp tipim de değilsin desende
Tek bir kurşunla ölümüm senin elinden gelsede
Seviyorum seni inan ki öleceğimi bilsemde