Bir soba başında
kedi gibi kıvrılıp uyuyasım var.
Hiç bir zamana
ve hiç bir şeye aldırış etmeden hemde.
Üzerimde de bir kırgınlık var üstelik hasta da oluyorum galiba.
Şimdi olsaydı sanırım çok iyi gelirdi...
Şu özlem duyduğumuz şeye de bak.
Ne kadar basit ama kadar da uzak.

Çok mu yorulduk ki artık,
Mecalimiz kalmamış bazı şeylere,
Yoksa sıkıyor mu bu hayat,
koptuğu yerden kopası mı var...
Neden eskiden olduğu gibi
gülümsemeye tatlı tatlı sohbet etmeye vaktimiz yok.
Etrafımız somurtkan neşesiz insanlarla çevrili ve o insanlara baktıkça içim daralıyor .
bende onlara benzemekten çok korkuyorum.
Üzüm üzüme baka baka kararır misali.
Oysa nasıl da yakışır insan olana
gülen bir çehre.
Nasıl da yakışır insana!
Şükür halimize,
nasipten öte köy yok diyebilmek,
bu değilmiydi ki bütün tesellîmiz.

Uzun zamandır cümlelerim de devrik farkındayım,
Ama ona bile aldırış etmiyorum artık.
Neden edeyim ki
nasılsa herkes işine geldiği gibi anlıyor,
işine geldiği gibi yorumluyor herşeyi.
Kızmıyorum da buna !
fakat üzülüyorum işte
bitmeye tükenmeye yüz tutmuş insanlığımıza.
Ara sıra da olsa insan olduğumuzu hatırlayabilmemiz ümidiyle...

Ömer Koç 03.12.2018