Adını zikredemediğim ESMER!
Söyleyemiyorum,
Çünkü söylememem gerekiyor…
Ama sessiz sedasız
Kendi hâlimde seviyorum seni
Hatta
Senden bile gizliyorum…



’ESMER’’ diyorum sadece!
Koyu, deruni gözlerini
Dalgalı saçlarının rengini
Fırçamsı gür kirpiklerinin,
Her bir sırasının,
Kaçar telden meydana geldiğini,
Ve hangi vakitlerde kaşına değdiğini, söylemiyorum…
Çünkü söylememem gerekiyor…
Fakat
Gözlerinden gözlerime göz değdiriyorum!
Huzurunda gönlüme baş eğdiriyorum…
Ve…
Seni seviyorum…



‘’ESMER’’ diyorum sadece!
Boyunu, soyunu söylemiyorum!
Çünkü istemiyorum…
‘’Sen ve senin hayalin’’
‘’Bana yetiyor’’ diyorum
Ve…
Seni seviyorum…



‘’ESMER’’ diyorum sadece!
Hilâlî kaşların göz üstünde duruşunu,
Yay misali gerilip
kirpiğinle
Kalbimden vuruşunu,
Gönlümün zembereğini aşkına kuruşunu, söylemiyorum…
Çünkü anlarlar o zaman!
Beni anlamasınlar istiyorum…
Savruk saçlarının,
İpeksi dokusunu okşuyorum rüyalarımda,
Bir de
Kavruk teninin kokusunu…
Ve…
Seni seviyorum…



‘’ESMER’’ diyorum sadece!
Beni deli eyleyen,
Hafif yukarı kıvrık üst;
Ona göre daha dolgun ve etli,
Gülkurusu renkli,
Alt dudağını, söylemiyorum…
Hatta
Hayalini kurmadan edemiyorum,
Seni öpmelerimin…
Ve
Seni seviyorum…



‘’ESMER’’ diyorum sadece!
Güldüğün zamanlarda kendini ele veren
Yanaklarının her iki yanında da
Aynı anda beliren
Beni öldüren gamzelerini
Ve
Sağ göz kuyruğundan düşerken,
Elmacık kemiğine tutunmuşçasına duran benini,
İnce belini,
Leylak kokan tenini,
Sen olma sebeplerimi, söylemiyorum daha…
Ama…
Ben Seni
Gerçekten
Çok seviyorum…



İskenderun, 26 Mart 1993
Ali Asafoğulları