Bak, şu duvarları vaktinde çiçekli sarmaşıklar sarardı.
Her duru duygunun duvağını tertemiz parmaklar kaldırırdı.
Her kuru yaprağın damarını, o temiz parmaklar okşardı.
Yeniden yeşillenmeler, o temiz parmaklara koşardı.

Bak, şu duvarlardaki sarmaşıkların çiçekleri vaktinden önce sarardı.
Her duru duygunun duvağını, tertemiz parmaklar karaya çaldı.
Her kuru yaprağın damarını, o temiz parmaklar kopardı.
Yeniden yeşillenmelerin yolları, o temiz parmaklarla kapandı.

Bak şimdi şu duvarlara! Her yerini dikenli sarmaşıklar sardı.
Her yerine, her köşesine “keşke”, “asla”, “oysa” yılanları yuvalandı.
İçlerine her gün, her saat, her dakika ben tarafından bir ben yuvarlandı.
İçimde her gün, her saat, her dakika ben tarafından bin ben uğurlandı…

Bak şu duvarlara! İçinde küt küt atan, böyle bağırır mıydı?
Bak ne diyor: “Beni sanmak yaraladı…
Bir sanmak, bin dikeni etrafıma sarmaladı.
Bir daha denerdim, her hareketimde şu dikenler batmasaydı…”

Selim Akgün