bazen kestiremiyorum
şeytan mı taşlanan
yoksa ağaç mı diye


taşı elime alıyorum sonra
bakıyorum sağına soluna


olsa olsa şu mesafeden
şu yönden
şuncacık bir ele sığabilir ancak diye
profil çiziyorum zihnimce


ama ses etmiyorum
zira ses tehlikeli mesele
kemik de sanılabilir
başka bir şey de..


sonra bir kuyu arıyorum
kuyudan bol ne var


yollar diyorum
ya çukur dolu
ya da duvar..


bulduğum ilk kuyunun başına geliyorum
kuyular yuvarlak olur
ilkin tavaf edip
daha evvelce taş atan oldu mu diye etüt ediyorum kendimce


kulağımın tekini kapatıp
dinlemeye alıyorum derinliği
ki kendini yusuf sanan bir meczubun başına taş atmak
fena çarpabilir diyerek
yanımda getirdiğim tahtaya iki kere vuruyorum

pek tabii yalan söylüyorum

..

sonra gözlerimi dört açıp
ay arıyorum içinde
hani bir aşktan arta kalır bazen
böyle tuhaf şeyler


yani inciini boncuunu hesap edeyim derken
elime yapışan taş
dile geliyor
sonra göze
gelmeyeyim diye
bürünüyor sessizliğe


velhasıl taş yerinde ağır olur mu diye soru yorum" kendime
bekliyorum
bekliyorum
ki cevap versin taş diliyle

beklemekten usanan puslu bir an sonrası,

gerisin geri gidip
önce meyve
sonra şeytan olmanın edebiyatını okuyorum

pek tabi yalan söylüyorum..

taşı alıp atıyorum
geldiği yöne


yön taş oluyor önce
taşlar duvar

şey tan vakti gözünü ovalar

diyorum,

bal gibi de yalan söylüyorum..