gölgeler oynaşır duvarların hareminde
her ah masum bir günahın peçesini kaldırır
şuh bir acı öper anadan üryan ruhları

bir şehir ezilir başka bir şehrin kaldırımlarında
evlerin perdeleri tutuşur
kanatsız kuşların matemi örter
karanlığın utanmaz yüzünü



hiç bir mevsim vaktinde dökmez göz yaşını
yarım kalmış duaların kök salmış tohumları boy verir
kıtlık günlerinde
acıktıkça serpilir içimizdeki kuru dallar


nefesinin serinliği tül gibi serilir nefessiz sevgilinin
flu resimler gelir geçer zamanın tuvalinden
biri öper biri okşar biri yaldızlı bir bıçakla vurur sırtından



masum bir mutluluğun hayalini de katletti son dem
hiç bir ağacın dalında dilek çaputu olmayan kadınlarla
ağlamanın en şehvetli haliyle gülüşmek
ölmeye teşne ömrün tek tesellisi şimdi


hiç olmadığın kadar özgürce içmek zehri
ve acıdan korkmamak
sevmek aksine
bir çocuğu sevmek gibi


ve
gölgelerin ellerinden tutup sürgün etmek ellerine




frezya