Bizi şair yapanlar hiç düşünmediler,
Geride üzgün, hüzünlü bıraktıklarını…
Hem de paramparça bıraktıklarını,
Hiç bakmadılar perişan halimize…


Sanki sebebi kendileri değilmiş gibi
Sanki bu sevda, bu şiirler, bu şarkılar.
Onlara hiç söylenmemiş gibi,
Hep kaderi, yazgıyı bahane ettiler…


Suçumuz insanları sevmek mi?
Yoksa inanıp güvenmek mi?
Kaçtılar bizlerden, kendilerinden,
Hep umursamazlıklarına verdiler…



Anlamadılar, bilmediler, görmediler,
Anlasalardı, bilselerdi… Okumadılar…
Görselerdi yıllardır yanıp kavrulduğumuzu
İşte o zaman belki okur, anlarlardı…


Saçarının her teline bağlandığımızı
Sevda ile yakan o gözlere kandığımızı
Görselerdi yıllardır yandığımızı
İşte o zaman belki inanırlardı…


Ama bilmediler ki, sevmediler ki,
Hep dediler ki, çıkar beni defterinden
Bilmiyorlar ki onları çıkarmanın
Defterleri, anıları yakmak olduğunu…


Hiç gülemedik şair olmaya niyetlendik,
Tebessüm bile edemedik yazdık anıları…
Yüreğimize düğümlendi yitik sevdalar,
Bazen sitem ettik, bazen de hüzünlendik…