GÜLÜMSEMEK
Gülümsemek doğaya
Ve güzel insanlara
Paha biçilmez varlık olan o hayata
O hayat ki
Bir kez verilir insana
Mücadeleyi kazanmak istiyorsan
Özgürlüğe gülümseyerek başla
Zamanı bekleme

Düşün ki çöle bir damla düşer
Toprak gülümser
Karınca ağzını açınca
Tohumu o damlaya düşürür
Akşamdan sabaha
Tohum özgür kaldığı için
Sevincinden çatlar
Sabah güneşinin gülümsemesiyle
Bir filiz belirir
Filiz yavaş yavaş büyür
Yıllar sonra bir ağaç olur
Ağacın dalına kuşlar konar
Kuşlar ağaçtan topladıkları tohumları
Toprağa düşürür
Bulutlar küser yağmur yağar
Güneş tekrar gülümser
Tohumlar çatlar
Filizler yavaş yavaş yükselir
Derken ağaçlar büyür orman olur
Bir mızıkacı gelir ormanın kıyısına
Mutluluk şarkıları söylemeye başlar
“Kuşlar, ağaçlar, çiçekler kavuşunca özgürlüğe
İnsanlıkta yaklaşır mükemmelliğe
Gülümse gülümse
Haydi sende gülümse!”
Yusuf Yılmaz