’’Düşürdüm denizlere atlastan düşlerimi
Saklayıp gölgelere astım gülüşlerimi.’’


Adem Efiloğlu



Gülüşlerimi bıraktım
sokak çocuklarının yırtık pantolonlarına yaralı dizlerine
o güzelim çingene kızının küfürlü dillerine
komşu kızı minicik Ayşenur’un çillerine...

Acı acı gülüşlerimi bıraktım
hayatın acıtan yanlarına
caddede ki ezilmiş kedilerin
yere yayılmış kanlarına
sonrasında hazindi hayat
onlara da bana da...
keşke halel gelmeseydi canlarına...

Ellerinden tuttuklarım
ellerimi istediler diyet olarak
sonra kollarımı gövdemi
en sonunda da ruhumu
veresiyesi yok peşin peşin dediler
suyumu içtiler ekmeğimi yediler
helali hoş olsa da
arkamdan bir sürü laf söylediler...

Gülüşlerimi bıraktım
kan ağlayan bir esnaf lokantasında
bir mahalle bakkalında
acı acı hem de kanatarak bir yerlerimi
yaşadıklarımı bıraktım...

Ezdin de beni eline ne geçti hayat
yediğim ekmekler mi
varsın olsun küflü ya da bayat
düştüğümüz yerden kalkmasını da beceririz
ve bırakacağımız kainatta
sadece, evet sadece ufacık bir iz
şair olarak değil o da ha
öncesinde kendimizi insan biliriz...


AHMET ZEYTİNCİ