...Tunceli’de buzdan anıtlara dönüşen yiğitlere rahmet ve tazimle...

Can gitti hazan vakti, yüreklere har düştü
Dağların eteğinde iki özge yâr düştü
Kimine karakışlar, kimine bahar düştü
Yurt karalar bağlasın, yas tutsun bütün iller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Görmedi böyle yiğit Nazımiye kırsalı
Şehidimin kanıdır, şanlı bayrağın alı
Çınarın kökü bizde, yalnız kırıldı dalı
Hazan bahçelerinde boynunu bükmüş güller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

İsmiyle müsemmaydı, Ferruh "aydınlık yüzlü"
Yağız Efe’ye izdi, can vatanına sözlü
Kalleşleri avlardı, her biri kartal gözlü
Candan aziz vatanın bekasına kefiller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Koca çınarın dalı, Asım’ın nesliydiniz
Ey ana kuzuları, rüzgârca sesliydiniz!
Vatanına sevdalı, yürekten hisliydiniz
Kahraman askerime ağıtlar yaksın diller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Jandarma çiçekleri açar Nazımiye’de
Etrafa rayihalar saçar Nazımiye’de
Koçyiğitler cennete uçar Nazımiye’de
Ölümsüz yolculara gözlerden aksın seller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Asımlar ölümsüzdür, bu yurdun mayasıdır
Göklerde dalgalanan bayrağın boyasıdır
Onları özge kılan onuru, hayasıdır
Yüreğe düşen koru nereden bilsin eller?
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Tez geldi kara haber, derin yaslara boğdu
Burada güneş battı, ötede güneş doğdu
Yüreklerden taşanlar, tabuta nasıl sığdı?
Kösün tokmağı kırık, sazlardan kopmuş teller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

Aydınlık sabahların müjdecisidir tanlar
Yurdu yaşatmak için canından geçti canlar
Yiğitlerin ardından öksüz kaldı destanlar
Yürekler yangın yeri, göğe savrulmuş küller
Tunceli dağlarında buz tutmuş karanfiller

M. NİHAT MALKOÇ