En güzel baharlar da geçiyor
İnsanın ömründen.
İmrenerek baktığın çiçekte soluyor,
birkaç saat sonra.
Soluyor insanlar,
bilmem kaç, kaç birkaç saat sonra.
Baharın kokusu gibi,
yitip gidiyor.
Soluyor her şey.

Gülücükler birkaç saniye,
takılı kalıyor yüzümüze.
Yakamıza takılı bir karanfil güzelliğinde,
bir anlık kalıyor her şey.
Soluyor sessizce her şey.
En güzel şeyler soluyor.
Sadece birkaç saniye,
Unutamadığımız, upuzun ömrümüzde,
Soluyor inceden ince.

Yere düşen gözyaşları,
bittiği yerde hayatın,
zamansız vakitlerin son soluğu.
Soluyor hayat bizi,
çekiyor içine.
Özlemlerimizi soluyor.
Soluyor güneş yüzlü geleceğimiz.
Takvim yapraklarını tek tek koparan
bir annenin,
soluyor elleri…

En güzel baharlar geçiyor,
takvim yapraklarından tek tek,
Yaprak yaprak soluyor.
En güzel yüzleri soluyor,
içimizde büyümeyen çocukların.
Yeni bir baharın peşine,
düşenlerin hoyratlığı…
Gülücükleri hapsedilmiş, pişmanlıkların…
Derin vadilerinde takılı kalan hayatların kırık kanatları…
Hazanı soluyor anlamadan.

Havaya düşmüş, toprağı özleyen,
bir yaprak gibi, sevdiklerimiz.
Savruluyor durmadan,
soluyor her şey.
Soluyor hayatlar,
biten her şeyin sonunda,
Soluyor yeni bir hayat.
Yeni baharları anlamadan, geçip gitmek için yeniden.
Soluyor hayat.

Ben içinden geçiyorum hayatın,
hayat benim içimden geçiyor.
Hayat sana el sallıyor,
bana güle güle derken…
Sonbaharın ellerinde,
Ellerinde ıslak mendiller…


Şuayipodabasi…
1.4.2017/Kepez/Çanakkale