Sandığı kadar yalnız olmuyor bazen insan ,
Bir şeyler eşlik ediyor ömrüne ,
Yokken de omzunda ağlayabiliyor birinin ;
Yada ıslanabiliyor yağan yağmurda .
Sandığı kadar yalnız olmuyor insan bazen ,
Gökyüzün de buluşuyor gözleri biriyle ,
Aynı yastığa baş koyuyor her gece ,
Saçlarını öpüyor bir anne şefkati ,
Sessizliğine eşlik ediyor birileri ...



Sandığı kadar yalnız olmuyor insan bazen ,
Kapısını çalacak birinin hayali yetiyor ,
Çünkü insanı umutlar yaşatıyor ,
Şiirlere hep vuslat nakışı işleniyor .
Gecenin bir vakti herkes uyurken ,
Ayın bile gözlerine ağırlık çökerken ,
Bir şeyler sarıyor titreyen bedeni ,
Bir şey , bir şey baş ucunda bekliyor sanki.



Sandığı kadar yalnız olmuyor insan bazen ,
Bir koku aşıp mesafeleri yanına oturuyor ,
Sanki kucak dolusu cümleler fısıldıyor ,
Gözlerine bakıyor bir şey insanın ,
Ama ne bakış ,
Ne yakış ...
Bir şeyler bırakmıyor ellerini ,
Bir şeyler yokken de var oluyor ,
Bir şeyler senden kopmuyor ,
Seni sana küstürmüyor ,
Gülüşlerini de gözyaşlarını da paylaşıyor,
Bir şey insanı geceden kıskanıyor.