Gül bahçesine giriyorum sandım,
Hüzün bulutu uçtu üzerlerimden,
Güllerdeki has güzelliğe yandım,
Bir de ne çektim, o dikenlerinden...

Diğerlerinde olmayan şu kokuları,
Bense yokum, gül dolu bahçesinde,
Varlığı, yaşamın-hayatın dokuları,
Yokluğa yanarken, kendi neşesinde...

Bilmez iç dünyamda açtığı yaraları,
Saymakla bitmez ki aşkın felaketleri,
Ona yaklaştıkça, o açıyordu araları,
Yerimde saydırdı, bir ileri, bir geri...

Yürü dendi, adım attım, yürüdüm,
Dinleyin sözümü, dostlar -yarenler,
Dünya benim sanıp, canı sürüdüm,
Canımla oldum ben, aşktan erenler...

Şimdi gül bahçemde, perli perişan,
Mutluluk günü yok, acılar gelişiyor,
Aşklarda öyle çok ki hallere şaşan,
Mutlu dolu yaşamı, zaten, çelişiyor...

Sürmemeliydi, bir günden fazla, yasın,
Dön, sandığından daha çok yanacağım,
Kim bilir, süsünle-püsünle of harikasın,
Günü gün ederken, yalnız kalacağım...

Aşka düşmüşüm, çekmesi kolay değil,
Ayrılık ateşi yakar, emek boşuna gönül,
İçte keder dolu, dökmemek elde değil,
Özün-sözün deme, gitmez hoşuna gönül...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.