küçük bir izi kaldı sevmenin insanlar arsında
ve yokolup gitti umutlar hergün sırasıyla
ne güzeldi geçen günler seninle
her gittiğimiz yer ne kadarda özeldi varlığının cennetiyle
kokun sarardı alemi
garip bir hissizlik var bende şimdi
öldünmü yoksa neden kokun yok dünyada
neden hissedemiyorum seni çıkarmı ki acaba dediğim köşe başlarında
bu yağmur nedir neden uzaklaştırıyor bu yaşamak rüzgarı seni benden
kim neden kopardı bizi birbirimizden
neden yoksun
acılarınla dem vurmuşsun kalbime neden bu kadar hüsranlarınla çoksun
bu deli yüreğim kopsun artık, kopsun yerinden
hiç bir umut bile olmaz mı arkadaş bu büyük sevgiden
çok seviyorum anlasana en içimden en derinimden
sen yarımsan tamınım senin ben
adımlarımın acısını atıyorum sokaklara
gözyaşlarımla ıslıyorum güneş yanığı yanaklarımı
ve bir kurşunla süsleyesim var yerden kalkmayan bu şakağımı
gidesim var senin olmadığın alemi sonsuzluğa
çıkasım var sensizliğin dönülmez yolculuğuna
sen gittin bittim ardından
ne umudum kaldı nede hayalim
ne sevdam kaldı ne izin
peki neden halen ben bu haldeyim
nasıl bir sevdaymışsınki sen darmadağın ettin koskoca bir adamı
nasıl vicdanın varki verdin anında idam cezamı
hangi kışsın söyle hangi hazan
bumu dur senin bitmeyen sevdan
dünya yalan derdin ya yok gülüm dünya gerçek
sensin aslında yalan olan
şimdi git bütün çiçekli yollar senin olsun