Annem bir hüzün çiçeğidir,
Her mevsim yeniden nakışlanan

Çocuk düşlerimden uyanırdım her sabah,
Sabun kokulu yastığımda yüzün.
Ve çiçekler erirdi,
Aralanmış maun bir sandık misali saçlarında.
Karanfil mi desem, gül mü, nergis mi?
Bir rayiha sarardı dalga dalga bedenimi,
Senden yana mı, saçlarından yana mı, bilirdim.
Ve çocuk ciğerlerim kokunla dolardı.

Sokaklar hep sendin.
Evler, ağaçlar, kuşlar… hep sen.
Yuvasına buğday taşıyan karınca bile sana benzerdi.
İşte bundandı uçurtmamın peşinden koşarken bile,
Toprağa bakışım,
Ve bundan, hâlâ başı önde yürümelerim.

Çemberimde gül oya yahut
Kör ebe hevesiyle her düştüğümde,
Gökyüzü yeniden maviye boyanırdı.
Sen, yırtık bir elbisemi diktiğini sanırdın.
Oysa bana kumaşlardan bulutlar keser,
Ellerinle masallar dikerdin,
Bir kuğu gibi sessiz ve nazenin


Sokaklar hep sendin,
Bulutlar, yağmur, mavi hep sen.
Minicik kalbiyle çırpınan serçe bile sana benzerdi.
İşte bundandı, kuşlardan bir dünya kuruşum kendime,
Ve bundan, hâlâ her yusufçukta seni duyuşum.

Ben seni her gün yeniden sevdim,
Dalgalanırken etek uçların hafif hafif,
Raks eden bir meltem edasıyla
İlahi bir ses düşerdi gönlüme,
Yahut hiç söylenmemiş bir mısra.
Bir alev sarardı avuç içlerimi,
Beni yakan sen misin, mısralar mı, bilirdim.

Sokaklar hep sendin,
Taşlar, duvarlar, kapılar hep sen
Evlerin demir kafesli gözleri bile sana benzerdi.
İşte bundandı, bu sokaklardan her geçişimde,
Bir şiir yazma isteğim.
Bu yüzden şairliğe hevesim.