bir el uzatışı kadar
mesafedeyken
niçin ki sen hep bir fizan kadar
uzaktasın
gönlünün özlemle fışkıran harareti
kalbimi yakışta da kül ederken
neden ki hep aramıza aysbergi sokarsın

bozuk bir düdük gibi kaldım
kıskaç ve kördüğüm duyguların içinde
nice beyin-sizlerle beni yarışlara soktun da
keşkek gibi kızarış ta da bozardım
sen ne çabuk unuttun da gitti duygularımın seli
dolgun nar bile meraktan çatlardı be akılsız deli

özünü bir uzatıp da bir de geri çektin
seyir temaşa ile aşk olsa idi mırnav et tüccarıydı

içimin deryasına bir türlü de sen girmedin
ne yazık ki ya o salak beynin
o kör nefsinin avantasına mahkum
ya da o şipşak ve zirzop yüreğin
menfaatlerinin görkemine dayanamadı

o lafların var ya her biri bir ok gibi
hedefini bulsa şan ve şöhretin olurdu be zalim

sen iyi bilirsin ki donuk yüzlü olanın içi hiç ısınmaz
geçen delişte geçti de
o katı yüreğine muhkem bir tımar da versen
sonra pişmanlıklarının kabasını da alsan
nedense sen bir türlü öğrenemiyorsun
sevgi nedir vefa ne emek nedir ve de güven ne
bu alçak kalleşliğinle
sevgi ve aşk postunda da bağdaşı sen kuramazsın

eh ne yapalım bu kadarmış nasibimin payı
ne sen keşfedebildin aşkı ve sevdayı
ne ben sunuş şeklinle olabildim bahtiyar
kaça kaça elbette ki yoldan ve de izden çıkacaksın
sen ne nankör bir meret’sin ki
herkese de avuç açarsın
sana el atıyla da vuslata asla gidilemez dememiş miydim

hiç öyle bozuluşta da hayıflanma
sen istedin böyle olmasını kötü emelim
bende de hiç suç yok
sen aşkımı bir oyuncak gibi saçar isen
her kötü davranışını da yermiştim
şimdi var da git işine
sana ergin olana eçhellik de yakışmaz demiştim…



(22.09.2015) AZAP…