Ne güzeldir söylemesi bile
Gazi köşkü,
Mardin kapı,
Yeni kapı,
Ofis,
Bağlar,
Alipınar,
Dağkapı,
Urfa kapı,ali paşa,dört ayaklı minare,
Ulu cami,yedi kardeş burcu…
Bunların adı Diyarbekir….
Anlatılmaz yaşamak gerek bu şehir de
Baş dönmesi gibidir diyarbekir,
Yürek türküsüdür diyarbekir…

Hani savrulurdu ya bedenlerimiz ordan oraya
Hani yürürdük ya dört ayaklı minareden melik ahmede

Ey umutları ateşe atılmış yalnızlığı yakılmış kent
İçimdeki ince bir çizgisin sen
Yorulmuş dermanımsın sen
Uykularımda beni vuran mermisin sen
Bu kaçıncı vuruluşum,
bu kaçıncı ölüşüm
Sana…
Ahh,Diyarbekir ah…
Hiç bir hece yetmiyor seni yazmaya
Yazmak istesem de yazamıyorum.
Yağmursuz bir bulut çökmüş sanki üstüme
Zavallı tutsak gözlerim baktıkça sana,
Şiirsiz sancılarla daralıyor göğüs kafesim.
Hangi yöne baksam sokaklarında,
Devrim acıları sarıyor yüreğimi.
On gözlü köprü,
Benusen,
Fiskaya,
Heysel bahçeleri….
Düşündükçe yüreğim üzgün,
beynimi sarmış hüzün.
Akan Dicle nehrinde,
karacadağ da
sabahsız gecelere haps oluyorum.
Geceleri
bir umut nöbetlerinde,
küf tutmuş surlarında,avlularında
Soluksuz
Ahmet arif,cahit sıtkı okuyorum.
Zemherinde
Ahmet kaya dinliyorum.


Öfkelerim kadar büyük Dicle de,
yıkadığım duygularım,
umutlarım sel olup akıyor….


“Umudumun umudusun Diyarbekir”


27.04.2018
07.09.2018 / Bayram Köse