Vazgeçmeyi bilmezdim önceleri ben..
Tutunurdum sonuna kadar..
Bazen inadına bazen körü körüne..
Ne biliyim işte polyannacılık oyunumu ,
yoksa onun felsefesini benimsemekmi işte öyle birşey işte..

Kimseler üzülmesin kimseler kırılmasın isterdim.
Sanki bu dünyayı benkurtaracaktım..
Sonra kırıla kırıla öğreniyorsun hayatı..
Sahip çıkmadığında hayatına,
İyiliklerin enayilik..
Özverilerin saflık salaklık olarak algılanır oluyor..
Adeta gelin sizde gelin dercesine yağıyor üzerine
merhametsizlerin damla damla vefasızlık yağmurlarıda
üşüveriyorsun..

Sonrasında öğreniyorsun hayat kanunlarını.
Sınırlarını çizmeyi öğreniyorsun..
Ve o sınıra kimi dahil edeceğini..
Kimi yakın kimi uzak tutacağını..
Ailene ve kan bağsız ailen olanlara sımsıkı sarılırken.
Dışındakilerle kurduğun diyalogda
senin izin verdiğin ölçüde diyalog kurmayı..

Ve herseyin herkesin birgün gidebileceğini..
Her yüzüne gülenin dost olmadığını..
Ve vicdanın rahatsa senden gidenleri umursamayip
kalanlara daha bir sıkı sarılmayı öğreniyorsun..

Ve öğreniyorsun ki şu üç günlük hayatta
kafayı takmaya gerekli fazla bişey yok..
Dinle içindeki müziği asla kaybetmeden,
Sen var imtihanını vermeye bak..
gerisi laf..



NEVİN AKTEKİN GÜLFIRAT