Bu şiiri, tanık olduğum gerçek bir olaydan esinlenerek yazılmıştır.


Günlerden bir gün çarşı pazar dolaşırken,genç güzel bir bayan karşımdan gelirken tam önümde durdu gözlerime baktı. Şaşırmıştım hiç tanımadığım bu bayan neden gelmişti de tam burnumun ucunda durmuştu.O kadar yakın durmuştu ki nefesini hissediyordum.
...Bana bazı merak ettiği sorular sormaya başlamıştı. Önce biraz çekindim.Fakat bu genç kadın o kadar nazik o kadar güzel sözlerle konuşuyordu ki şaşırmıştım.Tam bir doğma büyüme asil bir İstanbul hanım efendisi şivesi ile konuşuyordu.
....Bayan çok güzeldi o kadar güzeldi ki genç olsam hemen aşık olabilirdim.Ama değildim.Neyse genç kadının gök mavisi gözlerinin içine baka, baka ne sorduysa cevapladım.
....Sıra ona gelmiş olmalıydı ki, bu genç ve güzel kadın bu defa bana kendi dertlerini anlatmaya başladı.Kadın dediğine göre evli fakat mutsuzdu.İçindeki acılarını benimle paylaşırken öyle içten anlatıyordu ki bu güzel genç hanım efendinin yaşadığı olaylardan dolayı bunalım geçirmiş olması, sığınacak bir ocak bulamaması içimi acıtmıştı.
....Benim yapabileceğim bir şey yoktu, sadece biraz nasihat biraz da sabır dilemiştim.Bu genç ve güzel kadınla vedalaşarak o kendi yoluna ben kendi yoluma gitmeye başladım. Bir ara arkasından baktım bu genç kadının denizden tarafa gittiğini gördüm.
...Aradan bir kaç saat geçtikten sonra bu güzel genç kadının,fazezlerden denize atlayarak intihar ettiğini duydum. çok üzülmüştüm.
...Öylesine güzel öylesine nazik öylesine bir İstanbul hanım efendisi gibi konuşan bu kadın arkasında bir de çocuk bırakarak nasıl intihar edebilirdi.