Oturur düşünürüm hayatı bazen,
Yalnızlık mı mutlu edendir bizi,
Yalnız kalmak korkusu mu yoksa?

Niçin sevdiğimi arada bir sorarlar da
Yalnızlık galebe çalıyor biraz galiba
Dinliyor insan hayatın akışını içinden
Kavrıyor yerini zeminde güçlü, yeniden
Buluyor istikameti o anda
Yalnızlık treni varıyor istasyona.

Şimdi yine bir hengâme, yine curcuna
Kuru kalabalık ortasında boğulurcasına
Çiçekten çiçeğe konan arılar gibi hızlı
Kronometreye basılmıştır zamanda sanki.

Beni yoran işte bu, neden işler limitli?
Sorsalardı bana da bu soruyu
Bulurdum cevapların en doğrusunu
Sıkıştırmayın şu hayatı, bırakın aksın
Zamanı dolmadan çiçekler nasıl açsın?

Hayatın var zaten kendince bir temposu
İkincisi ağır gelir bana doğrusu
Anlatabilseydim keşke size bu sorunu
Hata yok bende, yaptım üzerime düşenileri de
O halde, bırakalım versin kararı hakem
Sonuç ya zaferdir, ya da matem.

Sorsaydılar bilirlerdi, kalmazdı akılda şüphe
Sahile vurmazdı belki ümitler, yanaşırdı bir limana,
Umarsız ve kalıp yargılar getirdi beni bu hale.
Belki de en hızlısı bendim pratikte, bilemem
Pistlere çıkmayınca bunu ispat edemem.

Yine de isterim sormalarını budur temennim
Ben insanlara asla küskün, kırgın da değilim
Sadece sessizim, bu ki cehaletten değil asla, edepten
Konuşursam kalmazdı malgalda köz bilirim,
Bu cesaretimse, sayın ki cahilliğimdem.
Oğuzhan KÜLTE