Yeter be ettiğin, biraz insaf et
Sayende yanmadan, kül olacağım.
Belli ki yaptığın, günaha davet
Sayende isyankar, kul olacağım.

Seven sevdiğine cefa mı verir?
Bir, iki yetmez bin, defa mı verir?
Şeytan hiç insana, vefa mı verir?
Sayende bekarken, dul olacağım.

Zaman durdu, vakit geçmek bilmiyor
Sen yoksun ya, inan yüzüm gülmüyor
Ömür kışa döndü, bahar gelmiyor
Nerdeyse kurumuş, gül olacağım.

Hakimin hükmüne diyeceğim yok
Bir can kaldı, başka, vereceğim yok
Vefa mı? Sus ! lütfen… güleceğim yok
Işıksız perde de, tül olacağım.

En güzel çağlarım, geçerken boşa
Aşk denen hal geldi, akılsız başa
Yazık ki o halim, dönünce taşa
Kurumuş ağaçta, dal olacağım.

Yetti mi Mecnun’un çektiği cefa?
Ferhat dağ delerek, sürdü mü sefa?
Yusuf Züleyha’ya, duyunca vefa
Aşkın peteğinde, bal olacağım.

Bülbül gül dalına yuva kurarsa
Aslı Kerem’ini bir gün sorarsa
Gün gelip Mevlana aşka kanarsa
Aşkın kitabında, bir olacağım.