Diyemedim
Doğrulup yerinden ayağa kalktın
Ne olur sevdiğim kal diyemedim Peşinden ağlayan bir kalp bıraktın Söküp de yerinden al diyemedim Buyumuş dediğim kader üzüldü Gözümden gönlüme yaşlar süzüldü Şu soyha gururum sanki ezildi Acı sözün bile bal diyemedim Sarılıp boynuna koklarcasına Kader defterini yoklarcasına Derdini derdime eklercesine Kahrın bu sineme gül diyemedim Hoşçakal diyorken yalandan güldüm Bir canı ikiye nasıl da böldün Yaşıyorum sanma işte ben öldüm Sensiz yatak döşek sal diyemedim Kul Garib’im çilem bilmem ki niye Bu aşk bu sineme kutsal hediye Ansızın geriye dönersin diye Kimseye böyledir hal diyemedim Emine Çerçi |