naif
ve
kırılgan
bir söz de kırabilir
içimizdeki camdan kuleyi...


ah
dehlizlerinde
kayıpken bakışların
karanlıklarında açan
çiçekler düşlerdin
sahipsiz...


bir kendinden
çıkamamıştın oysa
bin yıllık bir yolculuğun
zannındayken
aklın...


her uçarı
her açarı
her geçeri
kendinden uçmaz
kendinden açmaz
kendinden
geçmez belleyip.


ne silueti kalıyor
sırrı dökülmüş
aynalarda
ne parmak izi
acılarda.


zaman da kabuk bağlıyor
zaman da
ağlıyor
bu ki
ışığın hızına
söz hızıdır
yanılma.



bir yarası say
ya da
iki nefes arası
aklındakini...



sen
hiç kendinden çıkmadın ki
bir çiçeğe
değe
ellerin
sen hiç
kendinden çıkmadın ki
bir taşa değe
gözlerin..

sen
kendinin körüydün
aynalarda.


gün olur
ölü kuşlar birikir
yüreğinde.

gün olur...

söz uçar...


naif
ve
kırılgan
bir söz de kırabilir
içimizdeki camdan kuleyi...



tmolos
2018